می نویسم تنها به یاد او و برای او...می نویسم به یاد روزهای شیرین انتظار،به یاد لحظه های فراق و چشمان منتظر
...
می نویسم به یاد او که عشق را در نهان خانه ی جانم گذاشت و واژه ی شیرین انتظار را به من آموخت.
به راستی که انتظار چه زیباست...چه زیباست آن چشمانی که هر روز چشم به راه معشوق می ماند و چه پاک و مقدس است آن دلی که هر لحظه برای معشوق بتپد.زندگی آن لحظه ای است که منتظرخود رادرزیر سایه ی معشوق بیابد،معشوقی که تمام هستی تنها با وجود او معنا پیدا می کند.معشوقی که نام قشنگش کبوتر دل را دیوانه وار به شوق پرواز در می آورد.
آری...نام دلربایش توهستی.(...دیگه دوسش ندارم به همین خاطر اسمش رو برداشتم... جان تمام هستی ام،لحظه های بی کسیم و آشیان وجودم تنها زمانی معنا پیدا می کند که تو در کنارم باشی)...
هرروزوهرشب چشم به راه جاده ی بی منتهای روزگار هستم تاروزی که تو به بیایی...
هر گنهکاری مجازاتی دارد ولی روزگار سخت ترین مجازاتش را برای دل عاشق من گذاشت،آن هم دوری تو...
خدایا میخوام داد بزنم میخوام اشک بریزم تا این بُغض چند ساله را که تو در من بوجود آوردی بترکد میخواهم فریاد بزنم و اسمش را صدا زنم که شاید تو نگاهی به من اندازی و به این دل خسته من توانی بدهی تا بتوانم همچنان منتظر بمانم....آه ه ه ه ه ه خدای من.
خدایا باورم کن...!
نمی دونم که خدا باور می کنه یا نه....
ولی من باور می کنم که هنوز قلبم می تپد ....
باور می کنم که خدا باور می کند با این دل سیاهم چقدر صدایش می زنم و هیچ جوابی نمی دهد....
فقط سکوت و یک نگاه!
نگاهی که شاید دستی بوده است برای کمک ....
سکوتی که شاید پر بوده از حرف ولی من مثل همیشه نا شنوا بودم و هستم....
حال فریاد می زنم که خدایا به من گوشی عطا کن تا بتوانم عظمت این سکوت تو را در یابم....
دریابم....
در باد قدم می زنم
چون می دانم جز تو کسی منتظر صدای پای من نیست
و خنده هایت و گریه هایت را بر گوش قاصدکهای قاصد می سپارم.
کلبه عشقمان را با کلید سازش باز می کنم
و هر روز بر این امید جاده های نقش بسته بر کهکشان را می پیمایم
تا به تو برسم . به تو که می شد همه دوستی را در نگاهت خلا صه کرد...
